Blognoot 2: Doubleren

De uiterste datum voor bevordering moet met ingang van komend schooljaar met twee maanden vervroegd worden. Met andere woorden; in de laatste twee maanden van dat schooljaar weet een leerling of hij ‘over’ is. Het is een oud probleem, scholen kunnen niet tijdig anticiperen op het nieuwe schooljaar en dat kost geld. De oplossing die op mijn school en andere scholen voorligt, is een kostenbesparende maatregel. In de laatste twee maanden van het jaar zit er in iedere klas een aantal leerlingen dat weet dat ze het jaar moeten overdoen en voor wie geen concreet en begeleid programma is. Het geld dat de financiële afdeling bespaart, wordt met extra, onbezoldigde inspanning betaald door docenten en door leerlingen die zich doelloos naar school moeten slepen. Het probleem verdwijnt niet, het verandert van gedaante, plaats en tijd.

Als de opstellers van het plan zich hiervan niet bewust zijn, herkent men de reikwijdte van de relativiteitstheorie niet. Als men zich er wel van bewust is, maar kostenbesparing laat prevaleren, kiest men ervoor feiten en gezond verstand te negeren. Hoe dan ook onttrekken scholen zich blijkbaar niet aan de tijdsgeest.

Blognoot 1: Profielwerkstuk

Terwijl ik luisterde naar een presentatie over de mechanismes die leidden tot de holocaust, twijfelde ik of ik na afloop iets moest zeggen over de actualiteit. In de zaal (klaslokaal) zaten ouders en leerlingen die zenuwachtig waren omdat ze nog moesten presenteren en opgeluchte leerlingen omdat ze al geweest waren.

Moest ik dit laten gaan en de geschiedenis de geschiedenis laten? Of moest ik, enigszins gewaagd, want politiek geladen, opmerken dat nu, hoewel er in West-Europa geen oorlog woedt, dezelfde mechanismes aan het werk zijn?

Het werd het laatste. Om een eventuele discussie bij voorbaat te temperen verschool ik me achter Arnon Grunberg en stelde dat de reactie op Geert Wilders’ uitspraak anders zou zijn als hij geen ‘Marokkanen’ maar ‘Joden’ had gezegd. Ik vertelde niet, uit zelfbescherming, dat ik denk dat de lessen van toen uitgewerkt zijn en dat de jaren-30-Duitsers nu in de hele Westerse wereld wonen.

Eén ouder knikte bescheiden, één collega ook. Verder bleef het stil; mijn collega kondigde de volgende presentatie aan.

Omerta

En dan wordt het september en tijd voor de oogst. Doe Maar vertelde ons dat de tijd rijp was. Uit betrouwbare bron wisten we waar de wietteler met de gemakkelijk bereikbare achtertuin woonde. In de late avond van een vroege septemberdag meer dan een kwart eeuw geleden fietsten we met z’n drieën over afgelegen wegen richting het drugshof van Eden. Mijn vrienden zouden snel een paar planten trekken die ik dan in de meegenomen vuilniszak zou proppen. Het was donker maar nog vroeg genoeg om tijdig terug te zijn in onze stamkroeg om de ervaring met onze vrienden te delen en de buit, die ons de winter door moest helpen, te laten zien. We vonden wat we deden goed noch fout. We deden wat Jantje had moeten doen als hij niet zo’n gehoorzame lafbek was geweest. Aan een boom, zo vol geladen, mist men vijf, zes pruimen niet. De zware geur van een weelderige wiettuin in september zal ik nooit vergeten.

Mijn dochter groet

Mijn dochter houdt van fietsen. Zij voorop, de haartjes in de wind, de voetjes losjes op het stuur. Ik achter haar, trappend en de wereld becommentariërend. Af en toe een kusje op haar hoofd.

Als we samen fietsen, groet ze de dingen. En ze groet de mensen en ze groet de dieren. ‘Hai’ kan ze zeggen, dertien maanden als ze is. En ‘hai’ zegt ze dan ook. Ze groet de geitjes in het park, de vogeltjes in de kooi. Ze groet de vrouw die hardloopt en dopjes in haar oren heeft en dus niet reageert. Ze groet ook de vissers langs de kant van de gracht die verwikkeld zijn in een viswedstrijd.

Jan de V.

Ik ben monddood gemaakt. Ik ben geen homo. Ook ben ik geen vrouw. Ik ben niet te dik en ook niet te dun. Ik ben niet niet wit, niet werkeloos en ik ben niet oud. Ik heb geen opa bij de NSB en ben geen (partner van een) pedofiel of zedendelinquent. Ik ben niet kinderloos, bewust of onbewust. Ik ben geen vluchteling. Samengevat: ik word niet gediscrimineerd, en dat is fucking zwaar.

We hebben Elvis overleefd

Kort geleden was ik exact even oud als Elvis was op zijn sterfdag. Ik rekende dat uit op precies die dag. Te toevallig om te verzinnen, hetgeen bewijst dat het echt zo is. Het was bijna carnaval, en ik kon mijn Elvispak (de Black Pyramid jumpsuit, ze hebben namen en er zijn sites van), schitterend gemaakt door mijn vrouw, weer uit de kast trekken. Elvis loopt als een rode draad door mijn leven. Als jonge tiener was ik al fan. En ook toen ik me door de puberteit worstelde was hij er altijd, als vanzelfsprekend. De rode draad is al een tijdje onaangeroerd. De laatste keer dat ik een concert keek of een plaat opzette, is alweer even geleden. En nu ik ouder ben dan Elvis ooit was, is het de vraag of ik de draad ooit nog weer oppak. Vaak vroeg ik me af wat Elvis deed, toen hij zo oud was als ik. Vanaf nu is het antwoord altijd ‘dood zijn’.

Het mooiste moet nog komen

De singer/songwriter is de vijftig ruim gepasseerd en treedt op voor 16 man in een kroeg hier in mijn stadje. Zijn gage is gelijk aan de opbrengst van de kaartverkoop. Hij rijdt hiervoor twee uur heen en twee uur terug. Zijn ondersteunend muzikant, percussionist, steelt de show. Heel moeilijk is dat niet. De liedjes zijn aardig maar ontberen kippenvelmomenten. Niet één prachtige melodie, niet één echt mooie zin. Twee jaar geleden was hij er ook. Ik had er niets van onthouden. Maar terwijl hij speelde, begreep ik waarom ik eigenlijk niet veel zin had om te gaan.

Staat van verwarring

Of ik Prednison slik, wilde de arts weten. Ik had enkele uren eerder mijn auto om een boom gekruld. Alleen de bestuurdersplek was nog te herkennen, achteraf de enige plek in de auto waar overleven mogelijk was.

Vrouwenproblemen

‘Keulen’ heeft geleid tot een tsunami aan modern feminisme. Massaal grijpen vrouwen de gebeurtenissen aan om te wijzen op misstanden in de samenleving. Bijna 50 procent zou slachtoffer zijn van seksuele intimidatie door bouwvakkers, buren en bekenden. Kunstenaressen gaan naakt de straat op met een bord waarop staat dat ze ‘er zelfs nú niet om vragen’.